Dziś mija 6 lat od tragedii smoleńskiej, w której śmierć poniosło 96 osób, w tym para prezydencka. Celowo używam tu pojęcia „tragedia”, ponieważ pomimo upływu dość sporego czasu, wciąż nie zostały zbadane przyczyny tego bolesnego wydarzenia. Więc nie wiemy, czy mamy do czynienia z zamachem, a co za tym idzie – zbrodnią – czy też ze zwykłą katastrofą, choć to ostatnie pojęcie najbardziej utknęło w świecie mediów, a co za tym idzie także i w ludzkich umysłach. A skoro zaraz po tym dramatycznym wypadku, wszystkie, a jeżeli nie, to znaczna część mediów posługiwała się pojęciem „katastrofy”, więc zjawisko próby szybkiego ustalenia oficjalnej wersji rozbicia się samolotu stało się co najmniej podejrzane.
Pamiętam ten dzień. Miałem wówczas 25 lat i wynajmowałem pokój w okolicy placu Kromera we Wrocławiu. O wypadku samolotu z polską delegacją poinformowała mnie współlokatorka. Wcześniej, zanim nastąpiło to wydarzenie, byłem poddany zwykłej, medialnej propagandzie i z uśmiechem na ustach i pogardą w sercu obsmarowywałem PiS i Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, bo to było w tzw. modzie. A jednak informacja ta i samo to zdarzenie dotknęły mnie. Kolejne godziny spędziłem przed komputerem pogrążony w smutku. I mimo że w jakiś czas potem ponownie śmiałem się z dowcipów o ”martwej kaczce”, to jednak tragedia ta stała się dla mnie bodźcem, po którym zacząłem interesować się otaczającym mnie światem głębiej.
Dziś przyznam, że niewiele rozumiem z tamtego wydarzenia, jednak sam fakt potraktowania rodzin zabitych w sposób, w jaki to zrobiono woła o pomstę do nieba, a nam tu na Ziemi, każe zachować czujność i nie odpuszczać próby zbadania tamtego wydarzenia, a już na pewno nie zapomnienia i przechodzenia obok niego obojętnie.
